یک دو سه.

چه به اینجا عادت ندارم. چه بلاگفا همیشه خونم بوده و اینجا سختمه. اما اولشه. درست میشه. اینجا رو امشبی زدم که برات یه متن بلند بالا تایپ کردم و بعد کات کردمش. امشبی که رفتم تو چنلی که برات نوشتم نوشته هارو خوندم و دلم خواست یه جا باشه منسجم تر بنویسم. نه اینکه از تو، که گور بابای تو بابا. چه عاشقانه هم شد پست اول‌. :)) اینو امشبی زدم که دلم دنیا دنیا تنگت بود و اومده بودم حرف بزنیم که تمومت کنم واسه خودم. که برم. بگذرم ازت. دو بار پرسیدی خوبی؟ مطمئنی خوبی؟ گفتم اوهوم. ننوشتم که خوب نیستم جان دلم. نخواستم بنویسم. نه اینکه نخوام، که خدا شاهده دلم پر میکشید برات بنویسم. اما نشد. نمیشد که بنویسم. نمیشه. واسه همون بی خداحافظی رفتم. بوسیدمت و رفتم. که گفتم ماچ کن دیگه، یه امشبو ماچ کن. گفتی بالاتر ماچ کردم، خواستم که تفی نشی. گفتم یه امشبو تفی میشم فوقش. چی میگفت کیوان واسه شهرزاد؟ که رفتم عزیز دلم؟ رفتم که برنگردم؟ که این یه ریاضته واسه من؟ که فرصت نشد تا مثل آدم بغلت کنم؟ فرصت نشد چشماتو، جای جای صورتتو ببوسم؟ فرصت نشد وقت بوسیدنت چشمامو یواشکی باز کنم و نگات کنم؟ فرصت نشد بگمت عزیزدلم، رفتم. رفتم که برنگردم. 

میبینی؟ جلو دلمو نگیرم میره. دستم میره برات که چیا که بنویسه. اما هی خفش کردم که هیس، ساکت. بهش رو ندادم که جون نگیره. دیدی بالاتر گفتم گور بابای تو؟ که هی میگم ولی گور بابای خودم میشه به ولله‌. زبونم لال بابا. زبونم لال واسه جفتشون. اینا چیه میگم. ولی خب. دلم برات میره و نمیذارم. نمیشد که بذارم. نذاشتی که بذارم. حالا هم پست اوله. چه خبره این همه کلمه. ولی بذار بنویسم که اینو نزدم که برات عاشقانه بنویسم. که اصن قشنگ نیست. عاشقانه‌ای که نخونیشو میخوام چیکار؟ که اصن ریدم تو اون عاشقی والا. عاشقی کجا بود اصن. ریدم تو سر و ته حسی که بت دارم. والا. نیومدم اینجا سر قبری گریه کنم که مرده‌ای توش نیست. نمیذارمم گریه کنم. الکیه مگه. دوسِت داشتم اما. دوسِت داشتم اما دیوونه. میتونستم دیوانه‌وار بخوامت. نذاشتی اما‌. این نذاشتنت رو دلم مونده. واسه همونم رفتم. که نخواستم دوستت باشم. نخواستم دوست باشیم اصن. ریدم به دوست بودنی که دلم اینقدر بخوادت. ریدم به دوست بودنی که اون شب کنار جاده اون همه بوسیدیم همو. ریدم به دوست بودنی که اونشب کنارت خوابیدم و گردنمو بوسیدی. دوست باشیم که چی؟ سر انگشتام کم دارتت. حیفه این دستای من که لای موهات نره. به خدا.